Από την ποιητική συλλογή «Στο Λάμδα των Χελιδονιών»
της Ελένης Κοφτερού (Οι εκδόσεις των φίλων, Αθήνα 2014)
Αλφάβητο
Τα σύννεφα συλλάβιζαν σύμφωνα νοτισμένα
φωνήεντα υγρά σπονδή και τάμα
στο όνειρο
και στου ορίζοντα
την άφατη λευκότητα.
Το απομεσήμερο εκείνο
σταθήκαμε μικροί των νόμων παραβάτες
κρατώντας τα χειρόγραφα του έρωτα∙
(Αξιωθήκανε γαλάζια αύρα
κι αλμύρα που επιμένει
ν’ απλώνεται στη ρίζα του Ταΰγετου).
Τι όμορφα το όμικρον κυκλώνεις
και πώς διπλώνεις κάπως νευρικά το άλφα
-όπως κι εγώ-
το λάμδα σου πάντα θα πλάθει τη λαχτάρα.
Άκου του βήτα την τρυφερή οιμωγή
καθώς φωτίζονται οι λέξεις – σύννεφα.
Τον θρίαμβο της άλλης μέρας πραγματώνουνε
για πλάσματα μονάχα φτερωτά.
Τ’ αλαφάβητά σου όλα αγαπώ
Δένδρα διπλανά
(στον Κώστα Θ.Ριζάκη)
Κάποτε ήμαστε δένδρα διπλανά
πλεγμένες ρίζες
διεκδικήσεις του νερού
μελετημένες
οι λέξεις φύλλα μας
πράσινες, κίτρινες, χρυσές
λευκές σημαίες ανεμίζουσες
στις κονταρομαχίες των ανέμων
και τα κλαδιά «μαύρα του έρωτα φεγγάρια»
ιστού ξυλώδους εκδοχή
τώρα τραπεζάκι χαμηλό
νότες υγρές καφέ τσαγιού
αφού κοιμίσω
ακούω εκείνη την κραυγή
προς τα σπουργίτια
«Άτακτη υποχώρηση. Είναι διαταγή!»
την ώρα που με χέρια φθονερά
σ’ αγκάλιαζαν οι υλοτόμοι
LOST POEMS
Χαμένα ποιήματα
ψάχνουν τους
παραλήπτες τους
παράπεσαν
όσο οι αποστολείς
γυαλίζανε
μια φθαρμένη λέξη
